De lach van een 18 jarige

Ze is net 72 jaar geworden. Toch lacht ze nog steeds als een 18-jarige. Hij is een paar jaar jonger. Pretogen zoals je ziet bij een echte ondeugd. Voor beiden hun tweede huwelijk. Ze hebben kinderen, maar niet met elkaar. En elk jaar zitten ze een paar maanden in Zuid-Frankrijk, te genieten, vooral van elkaar.

Ons eerste contact was via email, en daarna even kort telefonisch. Ze wilde graag eerst alleen langs komen, om te praten met mij. Ze had gehoord dat ik dat vaker deed, buitenom mijn vaste afspraken; praten met de echtgenotes van mannen die professionele dames bezoeken. Ik was de eerste waar ze vrijblijvend mocht langs komen, zei ze. Nu denk ik dat er genoeg dames zijn waarbij ze welkom was, maar iets zei me dat zij hier het uitkiezen deed, dus was ze uiteraard welkom.

Ik ontving haar in de studio met thee en bonbons. Ze was een tikje zenuwachtig maar vooral heel nieuwsgierig. Ze was zeer verzorgd en knap. Mooie handen, lange gelakte nagels. Ik heb iets met handen. Ze vertellen zoveel wanneer iemand praat. Of wil praten.

Zij wilde heel graag praten.

Er was een grote angst die haar bezig hield. Bedrog had jarenlang haar eerste huwelijk geteisterd. De pijn hiervan sprak boekdelen en lieten de overduidelijke littekens zien terwijl zij hier over sprak. Openheid is heel moeilijk als je je daar kwetsbaar voor moet opstellen. Dus ik dacht; laat ik mij dan vooral ook open stellen, en kwetsbaarheid tonen.

We spraken over de liefde, het verdriet en de vreugde van deze liefde, sensualiteit en seks.
We hadden het over haar echtgenoot en zijn “drang om een Meesteres te bezoeken”. Een drang die niet uit te vlakken was, en zij wist instinctief heel goed dat ze deze drang niet moest negeren. Ze zou het wel kunnen negeren, zoals wel meer echtgenotes dat doen, maar ze zou het diep van binnen toch weten wanneer hij thuis kwam en zich anders gedroeg. Dat wilde ze niet. Ze wilde delen in zijn drang, toevoegen en ervaren.
Ze wilde deel uit maken van het hele proces. En omdat ze mij had gezien op internet, een pagina die wellicht bewust open had gestaan op de computer, had zij mij benaderd.

Ze wilde graag weten over mijn huwelijk. Ze wilde weten van mijn verzorgende kant. Ze wilde weten waarom ik geen kinderen heb. Ze wilde weten waar ik geboren was en hoe lang ik al wist hoe het allemaal dan zit bij mij.
Ze had zo graag een gesprek als dit decennia eerder willen voeren, vertelde ze me.

Haar handen lagen stil op haar schoot om vervolgens weer omhoog te schieten, ver in de lucht als ze vertelde over de hitsigheid van haar man. De passie. Maar ook de schaamte. De angst om te verliezen.

We hebben uren zitten praten.

Twee weken later stond ze in mijn badkamer. Samen met haar man. Ze kleedde hem en keek af en toe even in de spiegel om zichzelf en haar wederhelft te bekijken.

Eenmaal in de studio zag ik haar groeien. Ze wenkte me af en toe om wat uitleg te vragen over het een of ander, of om een bondage aan te leggen. Of gewoon om even te laten zien wat ze aan het doen was. Zichtbaar trots.

Ik was een vlieg op de muur, die welkom was, maar afstand hield, en mocht kijken naar wat er allemaal gebeurde.

Ik wist dat ze “oud zeer” aan het helen was. Ze wilde zichzelf laten zien wie zij nu was en waar zij stond. Ze was zich weer bewust van haar vrouwelijkheid, dat wat duidelijk was voor iedereen die in haar buurt was, behalve voor haar zelf.

Ze was hier even geen moeder, geen echtgenote, geen oma, geen vriendin, geen bekende.
Ze was op dat moment wat zij voelde, diep van binnen.

De muziek speelde luid, op haar verzoek, en ze bewoog haar heupen op en neer terwijl ze voor haar man stond. Ze nam overal de tijd voor en gaf hem zachte kusjes als hij haar opdrachten goed had uitgevoerd.

Ik besloot een bad vol te laten lopen, want ik voelde aan dat ze allebei erg moe aan het worden waren, na een paar uur zo bezig te zijn geweest in de studio. Eenmaal in de badkamer, was ik elders in de ruimte, maar hoorde het zachte gelach en de lieve woordjes. Zo’n bad doet goed, dat wist ik.

Het is heel magisch om alle klokken te negeren tijdens zo’n avond. Daarom heb ik ook nooit een klok in mijn studio gehad. Verliezen in het moment, is zo fijn.
En dan ineens het besef dat het ver na middernacht was, namen we nog even de tijd om even samen te praten. Ik gaf ze een opdracht mee voor thuis, een opdracht waar ze vele avonden zoet mee zouden zijn. Daar gingen ze, als bijna zwevend door mijn voordeur naar hun auto. Het was alsof een prinses naar huis gebracht werd.

Ze draaide zich nog even lachend om en blies me een handzoentje toe.

De lach van een 18-jarige en de pretogen van een ondeugd.

Soms geeft het leven momenten die nooit worden vergeten, maar gekoesterd.
Een beetje alsof je in Zuid-Frankrijk aan het genieten bent, van elkaar.