De Afspraak

Aan het andreaskruis staat ze vast.
Gesloten ogen en een mysterieuze, lieve glimlach om haar mond.
Ze draagt een uitdagend maar gekleed pakje, op blote voeten, gelakte teennageltjes die passen bij haar mooie lange vingernagels.
Ze is prachtig in alles wat ze is, en het is duidelijk hoe thuis ze zich voelt, op deze plek waar “thuis” niet staat voor burgerlijke gezelligheid, maar voor vast gewikkeld worden in hitsige gedachten die onmiddellijk afgestraft worden om weer opnieuw op te leven.

Ze denkt niet aan waar ze altijd aan denkt. Niet vast in gedachten die kwellen. Niks wat aan haar trekt. Ze is blij en nog een beetje verbaast dat ze de stap genomen heeft. Zoveel dat hiernaar toe geleid heeft, al haar onzekerheden en angsten overwonnen. Al moest ze vast aan zijn hand, anders zou ze nooit de moed gevonden hebben. Ze voelt geen onraad, ze is niet wantrouwig of extreem op haar hoede.
Ze kan haar ogen sluiten zonder het beeld te zien dat haar altijd teistert.

Hij heeft grote handen. Ruwe handen. Werk handen.
Bij elke aanraking voelt ze zijn ruwheid, de eelt op zijn handpalmen.
Geen grappen maken met deze man. Ze voelt het aan zijn handen en de manier waarop hij haar aanraakt. Er zijn maar weinig woorden nodig, enkel commando’s die zijn stem van haar eisen. Ze is gewillig. Ze wil leren, ze wil voelen, ze wil pleasen.

Wanneer hij onverwachts zegt hoe dapper ze is, is dat het enige dat ze nog hoort in zichzelf. Zo trots dat ze de kamer verlicht.

Ze voelt zich waardevol. Aanbeden en spelend afgewezen tegelijkertijd. Bekeken en plagerig genegeerd. Gereduceerd tot niets en toch het centrum van aandacht.
Haar neus vult zich met zijn geur en soms denkt ze dat ze in katzwijm valt.
En net op dat moment pakt hij haar vast. Het is of ze valt in een diepe waas van een soort van verliefdheid, die toch geen verliefdheid is, maar er zo ontzettend veel op lijkt.

Een harde klap in haar gezicht.

Ineens slaat de schrik haar om de oren. Geen enkel benul van wat er nu precies gebeurd. Het was zo comfortabel, zo woezelig, zo zacht, en met die ene harde klap op haar wang wordt de dromerige realiteit verruild met een andere.
Koud.

Ze voelt zich even verloren en dan voelt ze een vreemd soort van welbehagen. Ze is in de war. Maar ze zegt niets. Haar mooie, nu wijd opengesperde ogen kijken de man in controle recht aan. Haar hoofd vult zich met de gedachte: zeg me wat je wilt, ik geef je alles.

Hij leest haar ogen, de grote vraag, en maakt haar los van het andreaskruis.
Geen zweep, klem, touw of enig martelwerktuig dan ook heeft hij nog gebruikt. Alleen zijn handen. En hij beseft dat dat alles is wat hij hoeft te gebruiken. Hun ogen blijven elkaar volgen. Hij neemt haar in zijn armen en zoent haar ruw. Precies zoals ze zo heerlijk vindt. Nog meer als was in zijn handen. Maar het was niet de afspraak.

Dit hadden ze niet besproken. Hij had haar verzekerd dat ze niet zouden zoenen, of nog verder dan dat. Hij had haar op het hart gedrukt dat hij haar op een softe manier zou inleiden in BDSM. Geen gezoen, geen seks. Niks meer en niks minder.

Het is een kleine grens die overschreden wordt, ze kan het wel aan, ze spreekt het zichzelf in.
Hij draait haar om en dwingt haar op de grond. Daar zit ze dan, als een wild dier op vier poten, haar benen worden uit elkaar geduwd. Zijn handen voelen ruw overal.

Als een rivier stroomt ze. Maar hij ziet haar tranen niet in de stilte van het moment.

Hij kan alles voelen. Zijn handen grijpen.

Lichtelijke schaamte borrelt op, ze voelt het aankomen, nu ze zich in deze houding bevindt. Ze beseft dat hij haar van achteren wil nemen en dat was helemaal niet de afspraak.

Ze wil wat zeggen maar ze durft het niet. Ze is niet geboeid, niet gekneveld, en toch is het alsof ze vast zit aan de vloer en geen kant op kan.

En dan zweeft ze weg uit haar hoofd en lijf. Zoals ze als meisje ook altijd al deed als een familielid dit haar aan deed, iemand die voor haar moest zorgen en waar ze vol in vertrouwde. Haar oude mechanismes kwamen volop terug en alhoewel ze wellicht wel zo weg kon lopen uit deze situatie, stond ze op haar handen en knieën aan de grond genageld.

Ze was een lammetje, speciaal geselecteerd, voor deze slacht waar ze de rest van haar leven zichzelf zou afvragen hoeveel schuld zij had.

Voor een spelletje waar de man die alle controle had totale schijt had aan haar grenzen.

Misschien dacht je als lezer dat dit een geil verhaaltje zou worden. Helaas moet ik je teleurstellen. Dit is één van vele situaties waar (vaak jonge) beginnende BDSM-ers zich in bevinden.

Als Dominant dragen we zorg, en het vertrouwen mag nooit beschaamd worden. Een onderdanige gebruiken in een spel is iets anders dan een prooi misbruiken.

Bewaak de grens en be safe!

Als onderdanige binnen de BDSM is het erg moeilijk om hulp te vragen of zelfs aangifte te doen van misbruik. Er is geen echt platform voor en vanilla mensen begrijpen er al vaak helemaal niets van. Probeer toch iemand in vertrouwen te nemen die samen met jou kan kijken wat mogelijke stappen te ondernemen zijn. Als je van BDSM houdt, staat dit niet gelijk aan het misbruiken van een ander of de situatie. Geef vooral de boodschap door en geniet van een oprecht spel!