Rapeplay

Rapeplay

Dat ik een enorme fan van rapeplay ben, dat weten de mensen die mij kennen maar al te goed.
Het is nog best een onbegrepen spel, want wie houdt er nu van rapeplay?
“ruige seks is het, niks met rape te maken” , wordt ook wel gezegd. Dat snap ik wel, maar ik vind dat het de lading niet helemaal dekt.

1 op de 10 vrouwen zou verkrachtingsfantasieën hebben is ooit aangetoond. De onderzoeken zijn wisselend erin. De cijfers ontlopen elkaar wat. Soms is het 1 op de 7, dan weer 1 op de 10.
In ieder geval, het is hóóg. Enorm hoog. In een maatschappij waarin we verkrachting toch wel zien als een ernstig misdrijf. Een heel laag misdrijf. Een misdrijf waarvoor velen van ons, wel enkele lijfstraffen weer in zouden willen voeren.
Hoe kan het dan, dat juist deze fantasie zo speelt bij veel vrouwen?

Het is jammer dat er niet een diepgaander onderzoek is gedaan naar de aard van deze fantasieën. Ik vermoed namelijk dat de meeste vrouwen een romantiserende fantasie hebben bij verkrachting. Die man, die zij zo woest aantrekkelijk vinden vindt, in deze fantasie, háár zó aantrekkelijk dat hij haar néémt. Zonder het te vragen, zonder haar consent. Ze zegt “Nee!”, maar elke vezel in haar lijf schreeuwt “JA”
De discussie, of je dan van ‘rape’ kunt spreken, laait dan ook hoog op.

De visie over wat verkrachting inhoudt, verschilt ook enorm per persoon.
“Dat is als iemand niet wil” , “Dat is als iemand aangifte doet van verkrachting”, “Dat is als iemand duidelijke psychische schade eraan overhoudt, zoals nachtmerries”, “Dat is als iemand ‘nee’ zegt” enzovoorts.
Een behoorlijke lading meningen die allemaal weer te weerleggen zijn.
Namelijk;

“Dat is als iemand het niet wil”. Ja maar, wat als ik nu stiekem wel heel graag genomen wil worden door die man? Maar bijvoorbeeld mijn geloof het niet toestaat? Of ik om een andere reden geen instemming kan geven, terwijl ik het best wel wilde?
Daarom wordt er al snel onderscheidt gemaakt tussen ‘consent’ en ‘willen’. Je kunt dus geen consent geven terwijl je wel wilt. Je kunt consent geven terwijl je niet wilt enzovoorts. Daar zit best wel wat in. Grotendeels gaat dat inderdaad wel op, maar ook een enkele keer niet. Een consent kan namelijk ook afgedwongen worden. Een consent neemt niet altijd weg, dat iemand zich niet toch ‘verkracht’ kan voelen.

“Dat is als iemand aangifte doet van verkrachting” oftewel, slachtoffer heeft altijd gelijk. Echter worden er heel vaak valse aangiftes gedaan en blijven aangiftes van verkrachting juist vaak uit. Dus dat is ook al geen echte duidelijke graadmeter.

“Dat is als iemand duidelijke psychische schade eraan overhoudt, zoals nachtmerries.” Nu ken ik genoeg slachtoffers van verkrachting die daar geen PTSS aan overhielden. Zijn zij dan niet verkracht? Nee, ook de aanwezigheid of afwezigheid van PTSS, lijkt me geen goede graadmeter.

“Dat is als iemand ‘nee’ zegt”. In rapeplay wordt juist volop ‘nee’ geschreeuwd door de sub. Dat is ‘all part of the game.’
“Wanna play rape? “NO?” That’s the spirit!”

Goed, we worden het er, in bdsm-land niet echt over eens, wanneer iets nu verkrachting is en wanneer niet. Voornamelijk wil men blindelings vertrouwen op de ervaring van de vrouw en de mannen liever een keer te veel dan een keer te weinig veroordelen voor verkrachting. Alsof het niks is, als zedendelinquent door het leven gaan. Alsof een man een feilloos inschattingsvermogen moet hebben en een enkele vergissing daarin, hem een strafblad moet bezorgen die hem in zijn verdere leven behoorlijk nare gevolgen kan geven.
Naast, dat men in bdsm-land vaak blind wil vertrouwen op de ervaring van de vrouw, die zegt zich verkracht te voelen, willen ze dan weer niet blind vertrouwen op de ervaring van de ‘rape-sub’ die zegt zich verkracht te voelen. Zij weet niet waar ze over praat, blijkbaar.
Wat ik er zelf van vind? Ik vind, dat als een vrouw zegt zich verkracht te voelen, dit waar is. Haar gevoel liegt niet. Maar, ik vind ook, dat dit niet altijd verwijtbaar is naar de man toe. Heel vaak zal dit wel zo zijn, maar ook een enkele keer niet. Mannen zijn niet perfect, ze kunnen een signaal missen. Ze kunnen het ‘freeze’-signaal heel makkelijk missen. Aangezien dit, blijkbaar, zelfs voor de vaste partner nog heel makkelijk te missen is. In een rapeplay is het zeker niet zo makkelijk om de man daar de schuld van te geven, dan moet hij wel echt heel erg fout bezig geweest zijn. Dat zal ik zelf niet snel doen. Dat zal ik eerder doen van mishandeling dan van verkrachting.

We zijn voor emancipatie. Gelijke rechten voor mannen en vrouwen, maar in deze wetgeving zie ik alleen maar de man als dader terug en de vrouw als slachtoffer. De vrouw als kwetsbaar wezen en de man als de grote boze boosdoener.
Daar hou ik zelf niet van. Ik ben geen kwetsbaar wezen en de man is niet de grote boze wolf.
De grote boze wolf. Laat dat nou net de bijnaam zijn van de Australische Fetlifer die opgepakt werd wegens verkrachting. “The Wolf”. Meedogenloos in zijn spel, gaf hij van tevoren al aan dat grenzen aangeven niet mogelijk was. Geen stopwoorden, geen weg uit. Als je met hem ging spelen, dan was je van hem! Tot hij klaar met je was. Wat er dan van over bleef.

Misschien gingen jonge onervaren vrouwen met hem in zee, omdat ze de loze beloftes zat waren van de onervaren slijmerige jongetjes die hun van alles beloofden en toch elke keer weer hijgend in hun oren, slijmerig likkend aan hun oorlelletjes, binnen 2 minuten na het voorzichtig binnendringen in hun vagina, schokkend en kreunend klaarkwamen.
Dáár kan ik me levendig iets bij voorstellen! Toch zie ik het mezelf niet snel doen.

Waarom niet? Als je toch zo van rapeplay houdt en toch zo’n grote mond hebt, dat het verder kan gaan dan het spel zelf?
Ja, dat is waar, maar de ene rape is de andere niet en daarin maak ik mezelf geen illusies. Als iemand me zo zou benaderen, dan zou ik bedenkingen krijgen en zie ik voor me hoe mijn te strakke vagina gefist wordt tot ze bloederig uitscheurt. Dan heb ik ineens gegeten en gedronken.
Zulke extremen gebeuren namelijk zélden bij verkrachtingen. De meeste verkrachtingen houden in, seks onder dwang. Je zegt dat je niet wilt en hij doet het toch.
Hij zet een mes op je keel, houdt je stevig in bedwang en neemt je. Ook al wil je niet.
Zo gaat het meestal in de praktijk in zijn werk.

Dat wil niet zeggen dat het van mij niet extremer kan en mag. Best wel, maar waar het mij om gaat is juist dat gevoel van iets niet willen en dat het toch gebeurt. Die machteloosheid, dat gevoel van gedegradeerd worden tot lustobject en niets meer zijn dan dat op dat moment. Dat moment van vernedering, wanneer je slip van je lijf gescheurd wordt en je in al je naakte kwetsbaarheid voor iemand staat, die je niet uitgekozen had. Of je man iets met je doet wat je niet wilt en niet prettig vindt. Of op een moment dat je het niet wilt. Of is ‘geen zin hebben in seks’ nu ineens niet een onderdeel van verkrachting? Dan moeten we onze oude wetgevingen erbij halen, waarin staat dat ‘verkrachting tijdens het huwelijk, niet bestaat’ . Bepaalde denkbeelden gelden niet voor rapesubjes, alleen voor ‘degelijke vrouwen’ , proef ik steeds tussen de regels door. Dat vind ik jammer. Ik ben net zo vrouw, als alle andere vrouwen. Ik heb ook gevoelens, net als alle andere vrouwen. Ik ben alleen emotioneel masochist.

Nu ja, dat het van mij best verder mag gaan is ook niet iets wat ik zomaar had bedacht. Hoe kwam ik erbij dat ik van rapeplay hield eigenlijk?
De eerste keer was ik heel erg jong. Nog maagd en nog lang niet toe aan seks met een man. Ik las erover in de krant en er gebeurde iets met mij.
Waar ik dagenlang van streek kon zijn als ik nare nieuwsberichten las, gebeurde er hier iets onverklaarbaars met me.
Zo jong als ik was, moest ik slikken, las ik het stiekem nog een keer en herhaalde ik het in mijn hoofd. Kriebels in mijn buik en een stil onmiskenbaar verlangen diep in mij.
Nieuwe nieuwsberichten volgden en het tafereel herhaalde zich. Tot ik iets ouder werd en bedacht dat het niet normaal was. Ik schaamde me en ik werd boos op mezelf. Dat ging om echte slachtoffers, hoe kon ik?
Langzaamaan besefte ik dat ik het die slachtoffers niet toewenste, maar dat ik zelf een diep verlangen had om die verkrachter te geven wat hij wilde.
Hij kon het wel bij mij doen, dan zouden andere vrouwen met rust gelaten kunnen worden.
Langzaamaan groeide er een verwrongen beeld over mannen in mijn hoofd. Niet alleen door die nieuwsberichten, maar ook door onze machomaatschappij. Mannen waren altijd op seks uit, mannen hielden van sexy vrouwen en mannen hielden van perverse en extreme seks.
Dan moest ik ze dat geven. Dat beeld bleef mij heel erg bij. Dus ik kleedde me sexy en was uitdagend en op elke jongen die voorbij kwam projecteerde ik dat beeld, welke ik had gekregen van ‘dé man’ in onze wereld.
Echter bleek van dat beeld weinig te kloppen. Ze beloofden van alles, maar… en dan iets met oorlelletjes, slijmerige woordjes, 2 minuten etc.

Het verlangen groeide naar een rapeplay. Dat ik een spel wilde was duidelijk voor me. Het echte werk ging me te ver. Ik was nog jong, heel jong.
Ik moedigde jongens aan om me uit te schelden en me een paar tikken te verkopen. Dat ging met moeite. De jongens bleken gentlemans.
Dan ging ik ze uitdagen en ging ik met groepjes jongens mee naar huis, in mijn eentje. Ze bleven gentlemans en deden geen stap verkeerd. Ook niet als ik ze uitdaagde tot op het bot. “Je komt nog eens de verkeerde tegen” werd meer dan eens gezegd en ik begon te denken: “ja, wánneer dan?”

De eerste keer dat ik erachter kwam dat het meer was als een spel, was in het zwembad. Een jongen raakte me aan, terwijl ik het niet wilde. Op mijn been. In eerste instantie wilde ik hem gelijk wegduwen, maar ik voelde vreemde tintelingen in mijn buik. Dus liet ik hem even begaan. Hij ging verder omhoog, maar ik wilde het helemaal niet. Ik worstelde met mezelf, ik werd boos, maar mijn opwinding groeide. Ik liet hem gaan tot het randje, tot mijn dijbeen. Toen pas duwde ik zijn hand weg, beet hem een bozige ‘klootzak!’ toe en verdween.
Ik snapte niks van mezelf, waarom vond ik dat zo geil? Waarom vond ik dat zoveel geiler als de aanrakingen van al die jongens, waarvan ik het wél gewild had?

Toen kwam de onvermijdelijke verkrachting. Ik was een jaar of 16 en ik was ergens waar ik niet zijn moest. Een man dwong me tot seks. Het ging best zachtjes. Hij sloeg me niet, maar ik deed ook niet veel om weg te komen. Ik was bang en wilde er levend uit komen, dat was het belangrijkste op dat moment. Overleven.
Twee keer probeerde ik weg te komen, maar hij duwde me terug en hield me stevig vast. Strak keek ik hem aan. Ik was boos op mijn lichaam, omdat ik nog nooit zo nat was geweest als toen. Ik wilde het hem niet laten merken. Waarom deed mijn lichaam niet wat ik wilde? Waarom werd mijn kut niet droog maar zeiknat?
Ik voelde me verkracht. Het was een naar en vies gevoel. Ik voelde me vernederd en gebruikt en vooral verraden door mijn lichaam, maar het zette me aan het denken.
Het maakte voor mij duidelijk dat mijn gevoelens voor rapeplay dieper zaten dan ik dacht.
Het zou nog lang duren voor ik begreep dat het een vorm is van emotioneel masochisme. Emotionele pijn die me opwindt.
Verkracht worden geeft een emotionele pijn en juist die pijn die windt me erg op.
Dat kan in combinatie zijn met fysieke pijn, maar dat hoeft dus niet. Aangezien de meeste verkrachtingen helemaal niet heel erg gewelddadig zijn. Dwang, een paar tikken, een mes op je keel, je doet wat hij wil, geloof me maar. Angst maakt zich van je meester en je overlevingsinstinct gaat werken.

De fantasie is er één die sterk leeft onder mensen. Het spel is er één die sommige graag aangaan, maar dan meestal binnen de grenzen van wat ze graag willen ervaren en sommigen gaan verder dan dat en delen mijn gevoelens. Een leuk en spannend spel, die je op meerdere manieren kunt spelen met mensen die je graag ziet. Dan weet je ook dat je veilig bent en ik denk dat het ‘veilig’ voelen het belangrijkste is in een rapeplay.
Het onveilig voelen zou een groot gedeelte van de overgave en dus genot wegnemen.

Dus ondanks dat het zo diep gaat bij mij, dat ik toch wel echt die gevoelens van verkrachting beleef en voel en het daar soms ook best moeilijk mee kan hebben achteraf, maak ik mezelf geen illusies en weet ik dat ik fysiek maar tot een bepaalde hoogte kan hebben. Een hoogte die ik echt niet bewust ga zitten tarten. Waarom zou ik dat doen?
Als het me overkomt, is het weer een ander verhaal. Wie weet hoe ik er dan in sta en wat ik nog kan hebben. Misschien zou ik het wel geweldig vinden achteraf en onderschat ik mezelf juist nog.
Wie weet.
Maar er zijn een aantal dingen waar ik gewoon enorm op afknap en die ik niet op ga zoeken. Als een man me die dingen van tevoren zou zeggen, dan zou ik gewoon het contact afkappen en niet denken “Je wilt toch rape, dan ga je er toch voor?” Ik kijk wel uit eerlijk gezegd, om dingen op te zoeken die ik niet wil en niet lekker vind, maar nog meer voor dingen die ik denk niet aan te kunnen.
Was ik met die man meegegaan als ik wist dat hij me zou verkrachten? Nee, absoluut niét.

Er zitten nog andere gevaren aan rape die me ook bezighouden. Onveilige seks bijvoorbeeld, het oplopen van HIV.
Dus een rape in het wild, ik zou hem echt niet zomaar opzoeken.
Maakt dat de ervaringen die ik heb minder echt? Ik denk het niet.
Je kunt met een cane een subje lekker meppen en je kunt haar stuk slaan. Het blijft een cane. En als je van cane en van slaan houdt, dan ga je toch ook niet bewust iemand opzoeken die mensen het ziekenhuis in geslagen heeft? Daarom houdt je niet minder van een goed pak slaag die echt flink zeer doet, maar met een gebroken been in het ziekenhuis eindigen. Mwah.. denk dat er weinig subjes zijn die het op zouden zoeken.

Voor mij werken emotionele wapens net zo. Ik geef dat wapen het liefste in de handen van een bekende die ik kan vertrouwen, dan weet ik dat ik veilig ben. Dan weet ik dat er ook dingen kunnen gebeuren die ik niet wil, die ik verafschuw en waar ik naderhand moeite mee heb en wat traantjes om laat en me vies om voel en , kortom, wat te verwerken heb, maar dan weet ik wel dat ik het aankon. Dus ja het voelt wel degelijk als meer dan ruige seks, want bij ruige seks denk ik alleen maar aan lekkere dingen. Dan wordt je nog lekker verwend als vrouw zijnde door die man. Het gevoel wat ik ervaar gaat daarbuiten. En ik denk dat er wel een verschil is tussen een criminele verkrachting en een gecontroleerde verkrachting, maar voor mijn gevoel blijft het wel verkrachting, dat is het voor mijn gevoel en dat is het voor mijn beleving. Ik neem mijn eigen gevoelens serieus en mijn Dominant doet dat ook.

Het doet me denken aan de sessie die ik pas had met een andere Dominant. Daar schrijf ik in het volgende hoofdstuk over.