Ontmoeting met mijn Meester (deel 2)

‘tik tak, tik tak’ gaan mijn hakken op de harde ondervloer. Hij moet me gezien hebben, maar hij kijkt niet. Het voelt alsof iedereen in de aankomsthal naar me kijkt, door het getik van mijn hakken op de harde vloer, behalve Hij.
Hij kijkt nog eens op zijn horloge en kijkt om zich heen en dan over me heen. Tot ik pal voor hem sta en met trillende lippen, half vragend, bevend het woord “Meester?” over mijn lippen weet te persen.
“Zo” zegt Hij. “dus daar ben je”
Mijn tranen waren nog niet op blijkbaar en stromen alweer rijkelijk over mijn wangen.
“Ha, huilebalkje. Tranen voor je Meester?” zegt Hij
“ja” piep ik met een kleine benepen stem
“Kom hier tut” zegt Hij en opent zijn armen en houdt me stevig vast. Een lange intense tongzoen volgt, onze eerste. Onze allereerste tongzoen. Hij duurt en duurt en duurt, als een eeuwigheid. Het is heerlijk, het is thuiskomen, het is alsof twee zielen met elkaar versmelten en we daar zullen blijven staan zoenen, tot we langzaam zullen verstenen tot een standbeeld.
Ik huil en hoor mensen klappen achter ons. Het zijn de douanemedewerkers en enkele grondstewardessen die ze blijkbaar over het voorval ingelicht hadden.
Ik schok over heel mijn lichaam door het huilen, kan het nog steeds niet geloven. Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Is hij hier. Ben ik hier. In Zijn armen.
“je was wel laat. Ik hou niet van wachten.” Fluistert hij in mijn oor “dat zet ik straks nog even recht met je. en wat is dat voor theater achter je? Leuk zo’n applaus, maar dat is wel voor mij toch? En niet voor jou he?”
ik moet lachen door mijn tranen heen, ja dit is mijn Meester. Dit is hem ten voeten uit.
Dan voel ik iets om mijn pols. ‘klik’ hoor ik. Vragend kijk ik Hem aan.
“van mij, dat is van mij” zegt hij in mijn oor en knipoogt naar me. Dan voel ik een klein rukje aan de handboei die hij zojuist geraffineerd en behendig om mijn pols geklikt had. Door mijn hoge hakken raak ik uit het evenwicht en verstap ik me.
“oh wat doe je nou?” lacht Meester
Het moet er vast klunzig uitgezien hebben. Het maakt dat ik me schaam, maar tegelijkertijd kan het me ook niet deren, omdat Meester vlak naast me staat.
Hoffelijk pakt hij een koffer van me en trekt hem voort. De handbagagekoffer moet ik zelf dragen, want Hij heeft me vast aan de handboei.
“zo, goede reis gehad?” vraagt hij belangstellend
“Ja Meester” antwoord ik nerveus.
“je lijkt een tikje nerveus rachab. Is daar een reden voor?” zegt hij plagend.
Typisch Meester. ik verbijt mijn lippen om niet te lachen.
“ja Meester, nee Meester. goed Meester, waar is je grote mond nu rachab?” vraagt hij bedenkelijk kijkend.
Door die blik ga ik door de grond, het is alsof het geil zo langs mijn dijen naar beneden gaat lopen. Hij hoeft alleen maar zo te kijken. Het gevoel van die metalen boei op mijn huid. Het zachte gerinkel van de ketting die eraan vast zit.
“ben je die vergeten mee te nemen? Heb je die thuis gelaten?” vraagt Hij
“denk ut” weet ik moeizaam uit mijn mond te krijgen. Weer voel ik tranen achter mijn ogen branden. Ben gewoon zo ontzettend nerveus, ik weet niets te zeggen, helemaal niets.
“ja ik zou ook bang zijn als ik jou was, poppetje. Ik heb aardig wat strafpunten voor je liggen. Strafpunten die je hebt opgelopen, terwijl je ‘veilig’ achter je p.c.’tje met me zat te chatten en me liep uit te dagen en brutaal was en een grote mond had en nu…. Een klein piepend zielig meisje he?”
ik wilde dat ik iets uit kon brengen, maar ik voel een grote brok in mijn keel. Het lukt me gewoon niet.
Als ik dan toch probeer iets te zeggen, komt er geen geluid uit. Mijn adem stokt in mijn keel, mijn benen voelen aan als drilpuddingen. De spanning is me veel te veel. Doordat ik zo in de stress ben, zie ik dan ook dat stoeprandje niet en Meester had me ook niet even gewaarschuwd. Natuurlijk.
Dan val ik echt op mijn snufferd, languit op de stoep. Gek genoeg was de ketting ineens lang genoeg om te vallen. Alsof hij het al wist dat ik zou vallen. Dat zag hij natuurlijk wel aankomen.
Meester gniffelt wat. “onhandig stuntelaartje ben je ook he? Lig je dan, languit op de stoep, in je strakke zwarte jurkje. Mooie kousen rachabje. Mooie blote billetjes ook onder dat korte rokje van je. Jammer dat iedereen dat nu ziet” Hij zegt het zodat niemand het verder hoort. Hij steekt zijn hand uit en helpt me hoffelijk omhoog, neemt me in zijn armen en knuffelt me en slaat het vuil van me af.
ik kan alleen maar weer in tranen uitbarsten en deze keer stop ik niet meer.
‘kan niet meer, Meester, kan niet meer, heb U zo vreselijk gemist! Zo vreselijk! Dit is zo onwerkelijk, ik weet me geen raad meer” zeg ik huilend
“rustig maar meisje, het komt goed, rustig maar. ben ook blij dat je er bent, he, ben ik te hard voor je? nee toch ?” vraagt Hij bezorgd
“nee, nee dat is het niet, maar ik ben gewoon even mezelf niet.” zeg ik
“nou het stuntelen ben je anders nog niet verleerd hoor” grapt hij
Dit is typisch Meester, weer moet ik hard lachen. Hij weet me altijd van het huilen naar het lachen te krijgen en andersom en dat gaat dan maar zo door en door.

Dan zijn we bij zijn auto aangekomen. Hij houdt het portier voor me open en klikt me vast aan een beugel onderaan de stoel. Daarbij leunt hij over mij heen. ik ruik zijn aftershave nu heel goed, het is mijn favoriete mannenluchtje. Dat heb ik hem nooit verteld, ik vergeet de naam ervan altijd. Dus dat kon hij niet weten. Ongemerkt snuffel ik aan zijn nek. Diepe korte ademteugen, om maar zoveel mogelijk van zijn lichaamsgeuren diep in me op te kunnen nemen. Die kon ik nooit ruiken over het internet.
“he teefje, hou je je een beetje in” zegt hij lachend en knipoogt naar me. Hij loopt dan om de auto en stapt zelf ook in.
“hier, kijk, ik krijg al een harde van je.” Hij grijpt naar zijn stijve pik, die door zijn broek heen uittekent.
ik slik een brok in mijn keel weg. Kijk hem nerveus aan en glimlach.
“die mannen in het vliegtuig. Die hadden ook wel een leuke vlucht zeker” vraagt hij
“hoe bedoelt U?” vraag ik
“nou, hoe je erbij loopt” zegt hij
“uhmm nou, ikkuhhh… “ ik hakkel en stamel wat “ik wilde er.. goed uitzien voor U, maar niet te ordinair, dit is toch niet te?” vraag ik me nu zorgelijk af.
“ha! Nee te ordinair is het niet. Alhoewel, het wel te geraffineerd is, sletje, te geil, te strak.. dus tja.. best wel wat keertjes ‘te’ toch? Maar het is niet ordinair, dat zeker niet. ben trots op je.”
Ding, ding, dingeling, het is alsof er allemaal belletjes in mijn hoofd gaan rinkelen. Mijn ogen twinkelen en ik voel hoe ik een stuk boven mezelf uit lijk te zweven… hij is trots op me, hij is trots op me, hij is trots op me….
Een vingerknip voor mijn gezicht, laat me schrikken. ik slaak zelfs een klein gilletje uit.
‘ben je er nog?’
“uh ja Meester, ik kan nergens heen. Zit goed vast” en lachend trek ik even aan de ketting die aan mijn boei bevestigd is.
“ja je weet maar nooit, met zo’n sletje als jij. Ben ik je ineens kwijt. Ik ben zuinig op je. dan weet je dat. Daar is dat voor, omdat ik zuinig op je ben, dan weet je dat” herhaalt hij en komt met zijn gezicht dicht bij de mijne. ik hunker naar hem, mijn adem vermengt met de zijne. Zijn mond opent. We tongen. Een diepe intense tongzoen, waar ik mezelf in verlies. En dan ineens ‘auw!’ hij bijt op mijn tong. Hard en venijnig. De tranen schieten in mijn ogen. Zijn ogen kijken me strak aan. Hij houdt vast en ik zie de meedogenloze blik in zijn ogen verharden. Het doet zeer. Ik wil me wegtrekken, maar dat gaat niet, tegelijkertijd voel ik mijn hele lichaam tintelen van opwinding.
Mijn adem stokt, terwijl ik rustig probeer te blijven. De tranen vloeien. Hij laat los en likt een paar tranen weg.
Mijn tong brandt. Een druppel bloed loopt uit mijn mond. Hij beet door, maar niet diep door.
“hmm. Ik wilde je proeven, je smaakt zoet. Lekker. Zal nog wel even pijn doen met eten ook, maar het bevalt me toch niet als je teveel eet” zegt Hij.
Ja het eten was een dingetje van hem. Dat is het altijd al geweest. Ik ben slank, goed figuur, maar hij deed er panisch over als ik teveel at. Via de webcam hield hij me in de gaten. Het leek alsof hij altijd net keek als ik aan het eten was.
“ben je weer aan het eten!!! Of nee, vreten meer!” kwam er dan op mijn app te staan. Of “goh, nee he hoe verrassend, rachab is weer aan het eten!”
Een tijd lang trok ik me er wat van aan en wilde ik aan zijn streefgewicht voldoen. Tot ik op een dag ineens 2 cupmaten tiet kwijt was. Toen kon hij het echt bekijken en heb ik die 2 cupmaten er snel weer aangegeten. Tot onvrede van Meester. Dus ik sta er niet gek van te kijken, dat dit het eerste is wat hij deed, zodra het kon.
“Gaan we doen trouwens nu. Eten. Daarom, heb ik dit eerst gedaan. Ik wil niet dat je jezelf vol schranst. Kan ik niet tegen en daarbij, is dat geen gezicht in die outfit van je” zegt hij.
Hij start de auto en legt me uit, dat de ketting straks los gaat, maar de boei om mijn pols blijft. In principe valt het weg onder mijn kleding,als ik er goed op let.
wordt vervolgd..