Ontmoeting met mijn Meester (deel 7)

Het feestje om me heen gaat ondertussen onverminderd door. Mensen spelen vooral met elkaar en ik zit hier in het kooitje en wilde dat ik even mijn rug kon strekken. Inmiddels wordt het wel vermoeiend om zo krap te zitten en af en toe komt Meester langs en prikt me met de stok om me te pesten. Ook moet ik zien hoe hij sex heeft met andere vrouwen. Dat vind ik geil om te zien, maar het maakt me ook een beetje jaloers. De dames zien er mooi uit, opgetut, strak en ik, ik ben alleen nog maar een vies hoopje ellende, opgesloten in een kooitje, waar ik niet uit kan.

Meester ziet het blijkbaar aan de blik in mijn ogen.
“Voel je je klein? Schattepetatje? Ja? Mooi zo, want dat is wat ik eerst ga doen. Je klein maken. Die grote mond die je al die jaren tegen me hebt gehad, bevalt me niets. Dit is pas het begin.”
Af en toe komt annadel ook voorbij, om te zien hoe het met me gaat. Of ik het wel trek. Ze is lief en ik vind het fijn dat ze zich om me bekommert.

Na een tijdje, gaat Meester op een kleine verhoging staan bij een andreaskruis en vestigt Hij de volle aandacht op zich. Hij begint een speech. Hij vertelt over mij. De grapjes vliegen in het rond. Het is Meester ten voeten uit. Hij deed het al meer, maar dat was grotendeels tussen ons 2. Soms een derde erbij. Nu doet hij het voor deze volle kamer met mensen en ik zit daar, naakt in dat kooitje te luisteren naar zijn vernederende grapjes over mij.

“rachab. Daar is ze dan. Daar is mijn prinses, mijn sletje en mijn del. Ja ze weet het wel. Mijn rachabje, die zich ooit door een rij met mannen op een parking af liet neuken, tot er politie voorbij kwam. Waarvoor ze zich persoonlijk mocht verantwoorden en mocht uitleggen wat ze aan het doen was. He rachab? Weet je dat nog schat?”
Mensen lachen en kijken naar me, ik voel me kwetsbaar. Moet dit nu? Vraag ik me af.
Een paar duimen zie ik omhoog gaan naar mij om me gerust te stellen. Ze kijken niet op me neer. Dat helpt wel tegen het zeer.
“Wat is er schattepetatje? Schaam je je een beetje? Nu ik schaam me ook wel eens een beetje voor je hoor rachab. Die keer bijvoorbeeld dat je naar een gangbang mocht van mij en vroeg hoeveel man je nu eigenlijk mocht neuken? Ik zei dat je er zes mocht, maar je stond al op negen, dus dat ging niet meer”
Ach ja. Jeetje.. dat ook nog…stiekem moet ik een beetje giechelen, maar gelijk verbijt ik mezelf door mijn lippen stevig op elkaar te drukken.
“Ja, sta je van te kijken he? Ik weet het állemaal nog” Hij haalt een dik boek tevoorschijn
“Kijk dit, rachabje, is net het boek van Sinterklaas. Het is het resultaat van járen lang overtredingen van jouw kant en ongehoorzaamheid en brutaliteit. Cadeautjes zitten er dit jaar niet in voor je, rachab” Hij kijkt me streng aan. De mensen lachen om zijn komische voorstelling.
Hij keert het boek om en om en kijkt er bedenkelijk naar en dan duwt annadel een doos naar voren.
“ja, was dit maar alles, maar daar paste het niet in, rachab! Kijk een hele doos vol ! Dus voorlopig ben ik nog niet klaar met je. Dan weet je dat”
“Zal ik het nog eens hebben over dat perverse fantasietje van je, waardoor je de massagestoel helemaal onderspoot?”
Ik krijg het spaansbenauwd. Dit was iets tussen ons. Nee! Ik voel tranen achter mijn ogen branden. Dit wil ik niet.
“Nee? Dat blijft dan nog even tussen ons, maar dan moet je je wel gaan gedragen.”
Pfoehhh ik had het echt even benauwd daar en vind het ineens niet meer zo leuk, zo naakt in de kooi.
“Weet wel rachab, waar je terecht gekomen bent, daar heerst Silbi’s law en alles wat je doet en zegt dat kan en zal ik zeker tegen je gebruiken. Waarom? Omdat ik dat leuk vind, daarom”
Zijn sinistere lach vult de ruimte. Mensen zijn stil en knikken instemmend.
“rachab. Je zult het misschien nu niet kunnen bedenken, maar ik respecteer je als ware je mijn eigen bloed. Je loyaliteit heeft me altijd verbluft, maar zo ook je brutaliteit en ongehoorzaamheid en dat voor een sub, die mijn slavin wil worden. Wat me ook kon verbluffen was de manier waarop je je in allerlei bochten kon kronkelen voor de camera om me een goed uitzicht te geven op je geile slettenkut. Meer dan eens was ik bezorgd, dat je je rug zou breken of op zijn minst je spieren zou verrekken. rachab, zo’n slet als jij, daar weet ik wel raad mee! Maar leg me nog even uit wat er gebeurde toen je als tienermeisje bij de huisarts uit moest leggen dat je seks had gehad met 5 verschillende jongens op één nacht en dat dit echt vrijwillig was? En dacht je toen echt dat het gewoon was dat je het staaltje van het inwendige onderzoek, zelf af moest geven bij het laboratorium van het ziekenhuis?”
Ja daar was ik wel over gaan twijfelen op latere leeftijd en dat had ik dus met hem besproken. Ik merk nu pas dat ik hem teveel heb verteld.
Ik voel me zo voor schut gezet en wil het liefste wegkruipen in een hoekje, maar ik zit vast in dat kooitje en mensen kijken naar me en lachen en praten over me. Hoe kan ik ze ooit nog onder ogen komen?
Langzaam biggelen een paar tranen over mijn wangen en annadel komt bij me staan en streelt zachtjes over mijn rug.
Ze sust me wat en zegt dat deze mensen wel wat gewend zijn en dat soort dingen zelf ook doen en dat ik me echt geen zorgen hoef te maken. Ze lachen niet uit respectloosheid. Dat is het niet.
Mijn angstige blik kijkt haar hoopvol aan. Ik ben mijn hele leven al voor schut gezet om hoe ik ben en was en ben. Overal al uitgelachen en door het slijk gehaald. Het doet pijn. Ik kan alleen maar hopen dat annadel gelijk heeft.

Meester Silbi gaat onverminderd door. De ene grap na de andere komt uit zijn mond.
“weet je nog rachab. Toen je me zei dat ik comedian moest worden! Nu sta ik hier is het weer niet goed! Ik zei nog tegen je dat ik jou er wel bij nodig had, anders had ik geen MÓP. Nu moppie, daar ben je dan en doe ik wat je me zei. Sta ik hier de comediánt uit te hangen voor jou en al deze mensen en zit je daar een beetje te grienen in je kooitje. Waar is je grote mond rachab? Je bent en blijft mijn moppie altijd. Mijn kleine mop, een grote mop, één die ik waardeer rachab. Door dik en dun. Je was er voor me toen ik je nodig had. Je hebt voor me gevochten en geknokt. Je bent me al die jaren trouw gebleven, maar je weet net zo goed als ik…” en hij tikt weer op het boek met zijn hand “dat dit niet ongestraft kán en mag blijven. Nee toch?” Mensen klappen en annadel haalt me uit mijn kooitje en ik moet nu naar voren lopen. Naakt, nat, nog vies. Ik kijk naar de grond, maar houdt mijn schouders recht zoals me geleerd is. Altijd trots blijven op mezelf, hoe dan ook. Dit ben ik en ik ben dit en zo is het en niet anders.
Dan sta ik naast hem. Hij lijkt zo groot en sterk zo als hij daar staat, in zijn stoere dure kleding en ik in mijn kwetsbare natte nakie, met doorgelopen mascara. Een lamp schijnt op ons om de aandacht op ons te vestigen. Het licht geeft veel warmte af. Ik kan de mensen niet meer goed zien door dat licht en dat wil ik ook niet.
Dan gaat hij door:
“Boven alles, rachab, mijn slet, mijn engelendel, mijn slavin. Ben ik zo trots op je. Heb ik zoveel vertrouwen in je en waardeer ik je zo zeer zoals jij bent, dat ik je nu wil vragen..” hij gaat op zijn knie.
“let op rachab. Dit doe ik maar 1 keer in mijn hele leven. Dit zie jij mij nooit meer doen. Dus kijk goed.. Wil je met me trouwen?”
Ik huil en huil en huil. Het is stil in de ruimte om ons heen.
“Ja” Snik ik door mijn tranen heen.
“Alsof ‘nee’ een optie was” zegt hij met een knipoog en schuift een mooie ring om mijn vinger.
Dan lachen mensen weer en klappen ze en hij staat op en pakt me stevig vast en fluistert in mijn oor, dat dit pas het begin is en dat ik nog veel zal moeten leren voor ik de vaste slavinnencollar zal verdienen die hij voor mij in petto heeft.